Od narodzin Chrystusa minęło już ponad dwa tysiące lat , jednak ku zaskoczeniu wielu istnienie pierwszych systemów emerytalnych organizowanych przez państwo można było stwierdzić dopiero pod koniec dziewiętnastego wieku. Oczywiście były wcześniej różne próby wprowadzania tego typu systemów , jednak zdecydowana większeość była organizowana przez ludność cywilną. Jednym z nich była właśnie tak zwana Tontina. Kilku czy też kilkunastu mężczyzn w sile wieku umawiało się, że na przykład od trzydziestego piątego roku życia będą odkładali taką samą liczbę złota do wspólnej puli. Ci z nich którzy dożyją na przykład sześdziesiątego roku życia zostaną właścicielami całej puli złota (oczywiście podzielonej w równy sposób). Właśnie Tontinę można określić jako zalążek nowoczesnego systemu emerytalnego. Dla ludzi żyjących wcześniej istniał tylko jeden sprawdzony system emerytalny mianowicie pewnością godnego życia na starość było posiadanie jak największej ilości dzieci , na których właśnie barkach spoczywało utrzymanie rodziców którzy znajdują się w podeszłym wieku. Celem rodzica było więc nie tylko posiadanie jak największej gromadki dzieci , ale również odpowiednie wychowanie ich oraz wykształcenie – dzięki czemu dzieci mogły żyć na odpowiednim poziomie , oraz na odpowiednim poziomie utrzymywać rodziców. W dzisiejszych czasach w Europie oraz innych krajach rozwiniętych oraz rozwijających się mamy zasadniczo dwa podstawowe systemy emerytalne. Pierwszy z nich to system emerytury społecznej – a więc każdy po przekroczeniu odpowiedniego wieku zależnego od oczekiwanej długości życia w danym kraju otrzymuje od państwa co miesięczną pensję czy też rentę. Wysokość tego świadczenia zależy zasadniczo od dwóch czynników. Pierwszy z nich to oczywiście zasobność budżetu państwa – co oczywiste z pustego to i Salomon nie naleje , a drugi czynnik to stosunek liczby osób będących w wieku produkcyjnym do liczby osób pobierających świadczenia. Ten drugi czynnik jest niestety zmienny dzieki demografi (nie ma kraju nie świecie gdzie czynnik ten byłby stabilny – stąd niektóre kraje w ciągu stuleci nawet parokrotnie zmieniają system emerytalny). Czynnik ten prowadzi również bardzo często do ogromnego zadłużania się w społeczeństwie , gdy stosunek osób w wieku produkcyjnych do pobierających świadczenia jest zbyt niski. Kraje te również mają bardzo wysoki poziom fiskalizmu w gospodarce – co zdecydowanie nie sprzyja rozwojowi gospodarczemu , gdyż jak historia pokazała już nie jednokrotnie ludzie wolą pracować w bezpiecznych krajach , gdzie poziom podatków znajduje się na umiarkowanym poziomie. Ten sam problem dotyczy również systemu emerytalnego , gdzie mamy do czynienia z następstwem pokoleń i pokolenie będące w wieku emerytalnym płaci na to przechodzące aktualnie jesień życia.